english

Wg wczesnych prospektów emisyjnych dla modelu komercyjnego Enigma była w stanie wygenerować ponad 22 miliardy kombinacji kodów bez ani jednego powtórzenia. Co oznacza, że jeśli ktoś pracowałby bez przerwy dzień i noc i co minutę próbowałby innego klucza szyfrującego, wyczerpanie wszystkich możliwości kombinacji zajęłoby mu 42 000 lat. A warto dodać, że po przejęciu rozwoju przez wojsko liczba kombinacji znacząco wzrozła poprzez dodanie łącznicy (Steckerbrett) czy czwartego wirnika. Wg Wikipedii wojskowy model M4 umożliwiał 158962555217826360000 (~159 kwintylionów) kombinacji!

Odpowiedź na to pytanie jest bardziej złożona. Rzeczywiście współczsne komputery potrafią przetwarzać miliony operacji na sekundę, a sam proces szyfrowania w Enigmie polegał tak naprawdę na wieloktornym przesunięciom znaku i jako taki nie obciąża specjalnie procesora (nie jest to żadne skomplikowane obliczenie dla CPU). Zatem jak najbardziej jest możliwe, że w skończonym czasie komputer lub farma komputerów wygenerują wszystkie z 159 kwintylionów kombinacji. Jednakże co z tego? Dla kompututera nie jest jasne czy rozszyfrowany właśnie ciąg jest poprawny, czyli CZY stanowi jakąś sensowną treść np. w j. niemieckim, czy nie? To w tej wartswie jest właśnie problem. Czym innym jest bowiem próba złamania hasła do pliku ZIP, gdzie można w pętli próbować rozpakowywać plik z kolejnymi hasłami - aż w końcu program trafi na właściwy ciąg użyty do zaszyfrowania. Innymi słowy zadanie rozpakowania pliku chronionego hasłem można w pełni zautomatyzować i wiemy kiedy je przerwać. W przypadku szyfrogramów Enigmy sprawa nie jest aż taka prosta. Każdą rozszyfrowaną kombinację należy poddać analizie językowo statystycznej z wykorzystaniem słowników. Kombinacje potencjalnie spełniające kryteria wiadomości należy odkładać na osobny stos do dalszej analizy (przez człowieka lub AI). Nie mamy tutaj prostego mechanizmu zatrzymania, w którym mechanizm miałby 100% pewności, że trafił w kod. Zapewne modele językowe AI mogą przyśpieszyć taką analizę językową i podjęcie decyzji. Warto tutaj dodać że do niedawna istniały nierozszyfrowane szyfrogramy przechwycone przez brytyjskie służby podczas II Wojny. Istniał projekt założony przez Stefan Kraha (M4 Project) rozproszonego rozszyfrowywania tych wiadomości, w którym brały udział komputery wolontariuszy. Więkoszść z wiadomości udało się rozszyfrować
W dalszym ciągu nierozszyfrowana pozostaje wiadomość P1030680 z 1 maja 1945 roku.

• Enigma@Home


• M4 Project

• rozpoczynanie i kończenie wiadomości w ten sam sposób (łamacze szyfrów wiedzieli czego się spodziewać na początku wiadomości)


• szyfrowanie kolejnych częśći wiadomości szyfrem (ustawieniami Grundstellung) z końcówki poprzedniej wiadomości. Przykładowo jeśli druga część wiadomości zakończona była na ustawieniach wirników FTB, to taki kod był przyjmowany jako klucz dla trzeciej wiadomości. W ten sposób wystarczyło rozkodować ostatnią z nich (kod tej wiadomości był jednocześnie ustawieniem wirników z końca poprzedniej, a znając ustawienia wirników i liczbę znaków można było prosto dojść do kodu drugiej wiadomości itd.)


• nadawanie ustawień początkowych w nagłówku pierwszej wiadomości (jawny tekst powtórzony 2x -np. AGIAGI). Z tego zachowania później zrezygnowano

Zasadniczo metody ustalania kodów używane przez Kriegsmarine były znacznie bardziej przestrzegane i skomplikowane niż przez pozostałe oddziały Wehrmachtu. Dodatkowo marynarka wojenna wykorzystywała Enigmę 4 z dodatkowym wirnikiem Beta lub Gamma. To właśnie depesze Kriegsmarine były najtrudniejsze do rozkodowania i to spośród tych wiadomości znajdują się jeszcze nie rozkodowane. I teraz jeśli w zakodowanym tekście będą poprawnie zapisane zdania w jakimś języku to wykorzystując mechanizmy słownikowe, lub obecnie jakieś modele językowe AI możemy w końcu spośród tych miliardów kombinacji odłożyć te